Olim auceps quidam, homo avium capiendarum peritus, suo more id, quod agere solebat, agebat: videlicet in silva aviculas capiebat, ut cenam sibi pararet. Hoc autem die insolitam, etiam miram, avem cepit, philomelam humana voce praeditam. Neque id solum: nam his in fabulis, ut quae semper in silva longe a testibus remota fiant, non insolitum est, si avis loquitur. Sed haec philomela revera mira fuit, quia non solum humana voce loquebatur,

Oportuit discipulos Latinos (doceo enim hoc anno utramque linguam, quare quid sit “otium” omnino ignoro) in ultima probatione quattuor homines describere, quos appositos vides: Itaque inter varia discipulorum responsa, accepi haec: Emmanuel Ei nomen est Emmanuel, et is habet bonos crispos nigros capillos. Est pulcher 🤤 et venustus. Est fatuus et gracilis et improbus. Non est laetus; fortasse maestus est. Is mihi videtur esse stultus. Habet duas puellas, sed habet

Soleo et in scholis et inter scholas theam bibere (praecipue cum pretium caffeae sit magnopere auctum); cujus herbae origo in Cornelii Adriani Bergsmae Dissertatione Inaugurali Botanico-Medica de Thea per fabulam explicatur: Japonenses et Sinenses primis jam temporibus herbae Theae virtutem salutiferam adscripsisse videntur. Quod forte quodammodo patet ex fabula Sancti Darmae, qui, post multorum annorum vigilias, ut se a somno liberaret, abscidisse dicitur palpegras, quas iratus in terram projecti, et

Amicus quidam mentionem fecit brevissimarum epistularum, quas false dixit inter Romanos viros duos, videlicet patrem et filium, esse missas; filium enim rus petiturum ad patrem, qui non domi sed in foro versaretur, epistolam misisse, qua mira brevitate scripsisset, “Eo rus”; cui etiam brevius respondisse patrem, “I.” Quae fabula non Romana est sed Gallica, neque filius patri epistolam misit, sed Voltarius auctor Gallicus Alexi Pironi.